Misschien doe ik een beetje nostalgisch deze maand. Onlangs schreef ik nog over 5 jaar veganistisch eten en nu kom ik bij jullie met ’15 jaar geleden was het leven nog zo anders’. 22 augustus 2007. Een 19-jarige Marlies werd door haar ouders uitgezwaaid op Schiphol. Ik stapte een vliegtuig in dat mij in 11 uur naar de andere kant van de wereld bracht: Kaapstad, Zuid-Afrika.
Elk jaar sta ik wel weer even stil bij ’22 augustus’. Mijn eerste grote stap naar een zelfstandig leven. Ik woonde wel al op kamers tijdens mijn studie, maar dat was in veilig Nederland. Nu ging ik naar de andere kant van de wereld zonder zeker te weten wat ik daar aan zou treffen. Ik ging 3,5 maand stage lopen bij een organisatie die ik niet kende, in een huis wonen met mensen die ik niet kende en mij omringen met een wereld, taal en valuta die ik niet kende.
Voor het geval dat
Sommige dingen blijven je makkelijk bij. Ik kon boodschappen doen bij de Spar (wat best Nederlands voelde). Maar in die winkel kocht ik biltong, chocolade die ik niet kende en brood dat niet is zoals in Nederland. De kaas smaakte anders en wijn werd op zondag niet verkocht. Ik ging in het donker niet alleen over straat, maar nam wel dagelijks een minibus naar mijn stage. Eén van die chauffeurs had een mes achter de zonneklep zitten. Je weet wel: voor het geval dat. Ik liep dagelijks van het station door het centrum naar mijn stageplaats. Een wandeling waarvan mensen tegen het einde van die 3 maanden stage zeiden: “Goh, dat je dat durft.” Ik heb geen seconde angst gehad, tot mij die angst aangepraat werd.
MB’s kopen om op het internet te kunnen
Contact met het thuisfront was er wel! Ik kocht MB’s internet bij de verhuurder waarmee ik weer even achter de oldskool computer kroop. Skypen moest zonder beeld vanwege die MB’s, maar ik updatete mijn blog wel zodra het kon met foto’s. Op mijn stage deelde ik de internetkabel met de stagebegeleidster. Kon ik onder werktijd even de foto’s op de blog plaatsen. Ik mocht overigens ook niet zo hard werken van mijn begeleider. Toen ik één van de opdrachten na 1 week af had, was ze stomverbaasd. “Nu al?” De rest van de periode nam ik gas terug. Aanpassingsvermogen had ik wel.
Van die kleine dingen die bijzonder blijken
Ik werd door collega’s voor gek verklaard toen ik door de lichte regen van het ene naar het andere gebouw liep. “Why are you walking in the rain?” Ja, waarom niet? Ik leerde ‘black tea’ bestellen omdat er anders standaard melk en suiker in gedaan werd (bah).
Uit eten gaan gebeurde veelvuldig (het was ook niet zo duur voor onze Nederlandse begrippen) en aan sporten deed ik niet. Toen mijn ouders begin november op visite kwamen en een spijkerbroek van huis meenamen, paste ik die al bijna niet meer. Oeps.
Met mijn ouders nam ik een boot naar Robbeneiland. Mijn stageorganisatie hield zich bezig met straatkinderen en -jongeren en ik daardoor ook. Ik leerde dingen accepteren die mijn docente in Nederland vol schok aanhoorde. Als kind ’s nachts op straat slapen met 1 oog open klonk voor mij normaal. De docente schrok ervan. Het besef: oh ja, dat is helemaal niet normaal.
Ik zag walvissen in de oceaan. En Desmund Tutu keek mij aan toen hij “Bye bye” zei na een cheque in ontvangst te hebben genomen.
Terug in Nederland hield ik mij verschrikt vast aan de autostoel toen mijn vader een grote bocht naar links maakte. Dat is ook zo: hier rijden we rechts. Ik zag een oneindige hemel om mij heen en geen Tafelberg. Bij de bushalte kon ik in het Nederlands een praatje maken.
22 augustus
We pretenderen alles te weten. Maar hoe kun je alles weten zonder te ervaren? Niets is vanzelfsprekend. Ik weet alleen dat ik elk jaar rond 22 augustus weer denk: oh ja.
PS. Ergens in de tekst verwijs ik naar mijn oude blog uit die tijd. Ik ben zelf verzeild geraakt op een trip down memory lane en ben zo’n beetje alles aan het lezen. Dit is de laatste van de Zuid-Afrika periode. Het begon bij dit verhaal.