Weet je nog dat ik vertelde over een jaar lang elke maand een andere uitdaging aan gaan als het ging om hardlopen? De Zodiac Challenge van Virtualgoals.nl houdt mij in beweging. Mezelf kennende was ik evengoed in beweging gekomen, maar dit geeft net even een extra zetje. Bovendien verleg ik hiermee mijn grenzen makkelijker. ‘Zomaar’ hardlopen is hartstikke tof, maar ergens naar toe werken is toffer. Zo ook in februari. 5 en 10 kilometer, kom maar op!
Het seizoen van Vissen
Met ‘Vissen’ bedoel ik niet dat je levende dieren uit het water plukt met een hengel of de dieren zelf. Ik bedoel de astrologische maand waarin het sterrenbeeld Vissen in Zon staat. Vissen is het laatste teken van de dierenriem. Zo diep als wateren gaan, zo ondoorgrondelijk kan iemand met een prominente planeet in Vissen zijn. Ze weten goed hoe je met de stroom mee kan drijven en houden zich meer dan andere tekens bezig met het spirituele en dat wat je niet kan zien.
Je met de stroom mee laten voeren; dat is misschien wel een mooie omschrijving voor een run waarin je in een flow zit. Het gaat niet per se makkelijk, maar het gaat wel soepel en fijn. Al afstand houdend slinger je om voorbijgangers heen, ga je heuveltje op, heuveltje af en ga je met een tevreden hoofd de finish over. Dat is eigenlijk hoe het ging voor mij met deze 2 afstanden. Lees je mee hoe ik dat voor elkaar kreeg?
5 kilometer afleggen
Over het eerste deel van de uitdaging maakte ik mij niet zo’n zorgen. In januari liep ik immers al 5 kilometer en trainingsrondes bestaan steeds vaker uit een afstand van meer dan 5 kilometer. Het enige dat mij in de weg stond, is dat ik de opname van de afstand op een 5 kilometerdag niet goed deed, oeps… Na 1 kilometer kwam ik erachter dat ik per ongeluk op pauze had gedrukt op mijn sporthorloge. Aangezien er ook nog es heel veel sneeuw lag, koos ik ervoor om een half-sneeuwvrije route te hanteren waarbij ik heen en weer ging.
Tijdens het hardlopen ben ik altijd aan het hoofdrekenen. ‘Als ik nu 6:34 ren per kilometer, wat betekent dat dan voor het eindtotaal?’ ‘Oké, er zit nu 1/5 deel op. Oh en nu 2/5 deel. Kan ik dat stiekem ook verkappen als 1/2,5 deel of worden de wiskundeleraren dan heel verdrietig?’ Best vermakelijk, vooral omdat wiskunde niet mijn sterkste punt is én ik mij onderweg niet ga vervelen. Het kan wel eens saai zijn.
Terug naar de 5 kilometer! Die route in de sneeuw kon ik niet doorgeven voor het eindresultaat, maar in de laatste week van februari stond er nog een trainingsronde van 5 kilometer op de planning. Let’s do this! Ik liep een mooie ronde in 31:16. Dat is maar liefst 21 seconden sneller dan de 5 kilometer die ik op 19 januari liep voor de eerste uitdaging. Verbetering is altijd fijn. Zo werk ik heel langzaam onbewust toe aan de 5 kilometer weer onder de 30 minuten rennen. Komt vanzelf, gewoon lekker rustig door blijven rennen.
De eerste 10 kilometer in anderhalf jaar
Naast de regelmatige 5 kilometers werkte ik stapsgewijs naar de 10 kilometer toe. Joggen, intervallen en duurlopen: de 3 hardloopdagen per week zijn opbouwend gevuld. Wiskundesommen tijdens intervallen waren het meest uitdagend en achteraf belonend. Ik reken in mijn hoofd dan nadelig, waardoor de realiteit eerder voordelig uitpakt. Al reken ik dan zo slecht dat ik extreem veel sneller ging dan ik dacht. Weer zo’n momentje om trots te zijn gelukkig ook!
Weer of geen weer: ik bleef rennen. Ook sneeuw was niet echt een probleem. Het fijne van de sneeuw in februari was dat je er goed overheen kon rennen en dan nog wat grip had. Ik voelde me wel een extra grote bikkel als ik toen ‘gewoon’ ging rennen. Dat doe ik!
Zondag 28 februari moest het gaan gebeuren: mijn eerste 10 kilometer duurloop. Rennen in een aangenaam tempo en volhouden tot de 10 kilometer aangetikt is. De weersvoorspelling meldde wel dat het wat mistig kon zijn en dat was heel erg waar. Ik werd zondags wakker en zag alleen maar mist. En nog meer mist.
Het talent van doemdenken
Nu hoeft mist niet zo’n probleem te zijn, maar mijn route ging door een natuurgebied dat ik een beetje eng vind. Ik ben een hele goede doemdenker en zie overal problemen waar ze niet hoeven te bestaan. Het natuurgebied heeft veel water en er lopen paarden én hele grote koeien rond. Helaas kan ik niet voldoende uitstralen dat ik veganist ben en komen ze soms echt heel eng op mij af lopen. Nu kun je denken: wat stelt zo’n koe nou voor? Ik denk: weet je hoe zwaar zo’n koe is? Als ik daar onder lig, ben ik geplet. Als een dubbeltje. Waarom een koe op mij zou gaan liggen, weet ik ook niet, maar het kan. Zwaartekracht bestaat. En dan lig ik daar onder een koe in een verlaten natuurgebied vol mist. Ik kan mij betere manieren bedenken om aan mijn einde te komen.
Het was rond half 11 dat ik wel een beetje klaar was met wachten én wat meer licht door de mist heen zag komen. Daarnaast waren er toch best wat andere mensen die wel naar buiten gingen om te wandelen of rennen. Laat ik gaan! Je merkt misschien dat ik het eigenlijk mega spannend vond. Het was alweer anderhalf jaar geleden (6 september om precies te zijn) dat ik voor het laatst voorbij de 8 kilometer ging. En ik kan dus goed doemdenken.
Als een leien dakje
Oké, ik vertrok. Gelijk maar richting dat natuurgebied zodat ik het spannendste het eerst gehad zou hebben. Ik kwam mensen tegen. De mist trok op. Na 1 kilometer was de hemel weer zichtbaar. Kwam ik nog meer mensen tegen. Ook was ik nog niet te warm gekleed, ondanks de zon op mijn bol. Vermoedelijk was ik op al deze fronten zo enorm opgelucht, dat ik gewoon lekker aan het rennen was. Na elke kilometer een kleine check op het tempo, maar it was all good. Ik mik op een gemiddelde rond de 6:30 minuut per kilometer en daar schommelde ik wat omheen.
Tralalala, kilometer na kilometer ging goed. Vervolgens ging ik in mijn hoofd heel wiskundig afstanden inschatten. Uiteraard nadelig, zodat het meeviel. Dan dacht ik dat het paaltje misschien op 200 meter zou zijn en was het eigenlijk 400 meter. Een prachtige motivatieboost van je hersenen. Geen motivatieboost voor alle wiskundeleraren die ik heb gehad op de middelbare school (sorry, mannen).
Toen ik voorbij de 8 kilometer ging, stond ik nog even stil bij deze mijlpaal. Vanaf dat moment was elke stap verder dan ik in anderhalf jaar geweest was. Elke stap! Dat motiveerde ook weer. Ik rende naar 9 kilometer. Vanaf dat punt moest ik voor die laatste kilometer een blokje om bedenken omdat ik niet helemaal lekker uitkwam. Maakt niet uit, want ik vlóóg! Die laatste kilometer ging ik in 6:03 minuut te lijf en jaaaa, 10 kilometer! I effing did it! Het mooiste was nog dat ik helemaal niet bekaf was. Even een minuutje uitwandelen, het huis weer in, (handen wassen!) water drinken, rekken, strekken, eiwitshakeje en even trots zitten zijn in de zon op het balkon.
Op naar de volgende…
De resultaten zijn ingediend bij Virtualgoals.nl en dan is het wachten op de medaille. Ik ben aangemeld voor de uitdaging van maart, al kan ik wel melden dat het een beetje te fanatiek is. Voor maart (Ram!) is het de bedoeling dat er 10 Engelse Mijl afgelegd wordt. Dat is maar liefst 16,1 kilometer. Ongeveer 40 minuten langer rennen dan ik vandaag gedaan heb. Ik kan best veel, maar realistisch gezien ga ik mezelf geen blessure aanlopen.
Het plan is heel simpel: ik breid mijn kilometers uit zoveel ik kan. Wat ik dan nog niet rennend doe, maak ik wandelend af. Wie weet kom ik tot 13 kilometer rennen. Dan wil ik de resterende 3,1 kilometer wandelen. Ik ga mij in elk geval eens beraden over mogelijke routes, aangezien de extended edition van de route van vandaag slechts op 12 kilometer uitkomt. Gelukkig heb ik nog even. See you after that?