Huh? Al die uren op Instagram doorgebracht en zonder Instagram geen verveling? Het is als een wonder 😉
Uit verveling het nieuws lezen
De eerste week pakte ik mijn telefoon er af en toe bij om op Instagram aan te klikken. De app staat niet meer op de telefoon dus dat was misklikken. Gelukkig zijn er alternatieve opties. Alhoewel… los van WhatsApp en mail staan er bijzonder weinig apps met oneindige inhoud op mijn telefoon. Behalve Chrome. Handig, een browser op je telefoon. Nieuwssites zijn daardoor binnen handbereik.
De eerste week was ik beter op de hoogte van het laatste nieuws dan ik zou willen. Ik volg het nieuws niet zo graag. Het voelt alsof nieuwsbronnen een extreme drang hebben om zo snel mogelijk het laatste nieuws te brengen en dat gaat (vind ik) ten koste van de kwaliteit. Wat ik wel heel boeiend vind, is om verschillende nieuwssites te bezoeken. Mijn achtergrond in communicatie betekent dat ik graag de manier van nieuws brengen vergelijk. Hetzelfde nieuws lees je vaak onder een andere kop of met een andere foto. Waarom? Dat is een heerlijke vraag.
Als je verveling wil weerstaan, is nieuws bijhouden een verademing. Er is áltijd iets níeuws. Ik heb alleen Instagram niet geparkeerd om het te vervangen door iets anders digitaals.
Mindfulness leven en verveling ontmoeten
Vorige week ben ik begonnen met een cursus mindfulness. Een 8-weekse cursus van Marjolein van Mindful Minuut. Elke dinsdagavond komen we (digitaal) samen voor een bijeenkomst van 2,5 uur en de andere dagen hebben we huiswerk. Dagelijks ben ik 45 minuten bezig met mindfulness.
En verder? Ik wandel, ik puzzel, ik lees. Elke dag leut ik thee, ik vang zon op het balkon. Ik app wat met verschillende mensen, ik spreek met lieve schatten af, ik besta. De afgelopen dagen iets nadrukkelijker. Ik weet niet of het door de start van de cursus is of dat het na 3 weken prikkelarmer leven vanzelf ontstaat. Opeens kijk ik bewuster om mij heen. Als ik wandel en ik iets zie wat mij intrigeert, sta ik even stil om ernaar te kijken. Ik heb de tijd. Of beter: ik neem de tijd. Ik hoef het leven niet bij te houden.
Zo ook ’s ochtends als de zon net door het open stukje gordijn schijnt. Ik heb gezien hoe de damp van de hete thee eruit ziet in daglicht en wat er gebeurt als ik er een zuchtje doorheen blaas. De schaduw van een tak op de muur. Ik ben verwonderd over hoe mooi het eigenlijk is. Dat wilde ik overigens wél heel graag vastleggen. Staat er gelijk een foto boven deze blog.
Het leven niet bij hoeven houden
Misschien is dat het ook wel: het leven niet bij hoeven houden. Op Instagram was ik altijd ‘bij’. Ik had alle stories en posts bekeken die erbij waren gekomen op mijn timeline. Soms schrapte ik wat accounts en ontstond er meer lucht. Dan kostte het minder tijd om bij te zijn. Maar is dat nodig? Wie zegt dat ik alle berichten van alle accounts die ik volg moet hebben gezien? Niemand. Dat maak ik mijzelf wijs en het megagrote vinkje van Instagram dat mij vertelt dat ik weer helemaal bij ben, geeft een bevredigend gevoel.
Als ik over een dikke week Instagram weer download en mijn wachtwoord nog weet, wil ik niet alles bijhouden. Ik ga niet terug scrollen om alles bij te lezen en zien. Hopelijk ook niet uit verveling.
Het leven bijhouden, wat betekent dat eigenlijk? Is het soms niet simpelweg stilstaan bij dat wat is. Zonder oordeel. Zonder moeten. Inademen. Uitademen. Zijn.
Verveling? Het leven verveelt nooit. Zie het gaan.