Er is genoeg gezegd en geschreven over het veranderen van gewoontes. Wie heeft zich niet eens voorgenomen om (ik noem maar wat) gezonder te eten, meer te bewegen of minder op sociale media te zitten? Een gewoonte kan hardnekkig zijn. Dat is ook goed: een gewoonte om tanden te poetsen bijvoorbeeld, of de gewoonte om op de fiets naar je werk te gaan. Maar wil je een gewoonte die je als negatief ervaart veranderen, dan sta je voor een uitdaging.
Een goede gewoonte is een nieuwe gewoonte
Althans, dat is wat je denkt of ervaart. Dat is logisch: je gaat iets dat je gewend bent, niet meer doen of anders doen. Dat heeft wat voeten in de aarde. Als een gewoonte veranderen makkelijk was, dan zouden we dat continu doen. Maar juist de moeite die je ervoor moet doen, is wat een gewoonte veranderen zo mooi maakt. Dat je in stáát bent om iets dat diep in jou zit, te veranderen. Natuurlijk, dat gaat niet alle dagen goed. Dat hoort erbij en til daar niet zwaar aan.
Gewoontes veranderen lijkt soms mijn hobby. Stiekem is verandering dat ook altijd wel. Ik verhuis regelmatig, begin weer aan een volgende sport of bedenk weer iets nieuws om te doen. Gelukkig blijft daar ook wel eens iets van hangen. Twee gewoontes die ik de afgelopen jaren heb gevormd en het meest beklijven.
Van maat 44 naar maat 36
Ik herinner het mij nog zo goed: ik stond in de C&A en paste een nieuwe broek. Maat 42 paste niet, maar maat 44 wel. Ik heb altijd zo rond maat 38/40 geschommeld, maar maat 44 kende ik nog niet. En ik voelde ook dat ik dat niet wilde hebben. De knop ging om en na jaren van meer eten en minder bewegen schreef ik mij in bij een sportschool. Met persoonlijke begeleiding erbij begon ik aan krachttraining én ging ik nadenken over mijn voeding en dat ook aanpassen. Bewuste keuzes all over the place. Na de werkdag direct door na de sportschool en mijn maaltijden voor de dag had ik de avond ervoor al bedacht en bereid. In 2014 woog ik zo’n 20 kilo meer dan ik nu doe. Beetje bij beetje kwam ik in vorm.
Dat ik na 5 jaar nog steeds maat 36 heb, is echt mijn grootste beloning ooit. Ja, ik kom wel eens weer een beetje aan en twijfel dan aan mijzelf, maar ik weet ook precies wat ik kan doen om weer helemaal happy te zijn. Gek genoeg doen de gewoontes van voldoende beweging en gezond eten niet alleen veel voor mijn lijf, maar ook in mijn hoofd. Dán ben ik gelukkig. Dat ik vroeger een halve boboti Knorr Wereldgerecht op kon eten en daarna een zak paprika ribbelchips naar binnen werkte om vervolgens te dubben of ik naar de supermarkt zou lopen voor een nieuwe zak chips… Wat toen zo normaal was, is nu een heel ander normaal.
Meer over mijn reis naar een fit lichaam waarin ik mij heel blij en goed voel, lees je ook in het verhaal van een ijdele trut.
En opeens eet je veganistisch
Nog zo eentje: ik eet inmiddels zo’n 4 jaar veganistisch. Gewoon, omdat het kan. Het idee om vegetarisch te eten kwam opeens tot mij tijdens een wandeling door het bos. Ik was niet bezig met de details van mijn eten. Door het afvalproces was ik wel enorm volleerd in het uitkiezen van eiwitrijkere maaltijden. Er lag vaak genoeg kip, hüttenkäse of kwark in mijn koelkast. De stap om door te zetten van vegetarisch naar veganistisch had ik al genomen voor ik weer thuis was van die wandeling. In 2016 had ik al eens een maand veganistisch gegeten als onderdeel van een vegan challenge, dus ik had al wat ervaring. Daar viel ik ook op terug: bekende blogs zoals die van Lisa Goes Vegan zorgden voor inspiratie en het aanbod van vleesvervangers in de supermarkt is echt groot.
Het hoefde niet direct goed: als ik buiten de deur at, koos ik voor een vegetarisch gerecht. De stap om veganistisch eten te vragen, heb ik pas later genomen. Gelukkig verandert de wereld ook en is er steeds meer mogelijk voor de veganist. Het gekke is ook dat je omgeving ook wat mee lijkt te veranderen. Mensen kiezen dan opeens óók eens voor iets veganistisch of denken bewust na over wat ze eten. Of met mij willen eten. Bijvoorbeeld gewoon in Arnhem.
Een gewoonte is iets dóen
Wist ik van tevoren waar ik aan begon? Nee, maar dat was ook niet relevant. Het belangrijkste is namelijk dat eerste stapje. Het wíllen, het geloven dat je het kan en vervolgens een keer doen. Doen. Dat is toch een beetje waar het om gaat bij een nieuwe gewoonte: doe het. Niet teveel over nadenken, maar de basis beetpakken en gáán met die banaan. Het hoeft niet perfect. Het hoeft niet voor altijd. Het draait om jouw keuze nu. Pas daarna gaat het om de keuze die je de volgende keer maakt.
Heb er plezier in of mee. Maak fouten, omdat je dan iets voelt. Beslis dan ook of je dat weer wil voelen of dat je je anders wil voelen. Ook bij mij zijn de grootste veranderde gewoontes niet constant. Ja, ik eet ook wel eens weer alsof er een gat in mijn maag zit en dat 3 dagen lang. En ja, ook ik eet nog wel eens vlees (oké, oké; 1 keer in de afgelopen 2 jaar. Maar daarvoor bijvoorbeeld 5 keer in 1 jaar). De wereld eindigt daar niet mee. Een dag later maak ik namelijk telkens opnieuw die keus. Wat eet ik? Wat doe ik aan beweging? En zo rollen we door.
Wanneer een gewoonte wegvalt
Sinds het overlijden van Missy merk ik dat een beetje worstel. Met hoe ik mijn leven leid en wat ik wel of niet wil. Een kat in huis hebben betekent namelijk leven om je heen dat je structuur geeft. De gewoontes die je samen hebt. Etenstijd, speeltijd, aandachttijd en slaaptijd. Opeens is het weg.
Ik kan zomaar een paar nachten van huis weg zonder dat ik een oppas moet regelen (en om moet gaan met het schuldgevoel, want echt: ik kon het nooit goed over mijn hart verkrijgen om Missy alleen te laten). Of ik kan rommelen in de keuken wat ik wil zonder dat er een kat vol verwachting aan komt rennen. Ik kan langer doorwerken omdat niemand mij van de computer wegtrekt. Ik kan mijn gehoorapparaten op tafel laten liggen zonder dat een kat er tegenaan gaat tikken met een pootje. En ik zit niet langer naast Missy bij het raam naar buiten te kijken en niks te doen. Alsof ik nu aan nieuwe gewoontes moet werken.
Een nieuwe gewoonte: bewust worden van ademhalen
Het viel mij laatst op dat ik ontzettend slecht ademhaal. Tenminste, ik denk dat ik wel gewoon ademhaal, maar niet bewust. Voor mijn gevoel zit ik met ingehouden adem deze blog te typen (tot dit moment natuurlijk). Ik heb het idee dat ik letterlijk alles doe zonder adem te halen. Van naar de wc gaan tot een boek lezen tot wandelen tot eten koken tot met iemand praten tot wat dan ook. Dat voelt niet goed. Dankzij de yogalessen van Yoga with Adriene heb ik wat oefeningen geleerd. Toevallig stonden die ook in het boek dat ik aan het lezen ben: ‘Think like a monk’ van Jay Shetty. Waardoor ik besloot: ik ga elke dag dezelfde oefening doen. Sowieso een maand lang en dan zie ik wel verder.
- Adem 4 seconden in door de neus
- Houd 4 seconden vast
- Blaas 4 seconden de adem uit via de mond
En dat keer 10.
Hoe dat gaat verlopen? Geen idee! Ik heb het de afgelopen week elke dag gedaan in elk geval. Dat was fijn en goed te doen. Ik merk ook dat ik wat vaker bewust ademhaal gedurende de dag en dat is óók fijn. Een goede gewoonte zou ik denken, toch?