Nog een paar dagen zonder internet

Allereerst: vrolijk pasen! En daarna: een fijne zomertijd! En ook nog: jeetje. Zit die uitdaging er al bijna op?



Support pakket loopt leeg

Zoals je op de afbeelding ziet, is de mysterieuze puzzel bijna compleet. Het Support Pakket raakt dan ook leeg. Na vandaag open ik nog 4 enveloppen en ligt er nog 1 cadeautje klaar voor 1 april. Het is zo simpel en natuurlijk iets wat ik al een maand in huis heb, maar zo’n pakket werkt als afleiding wel goed. Op de puzzelstukjes staan aan de andere kant ook kleine opdrachtjes en stukjes inspiratie. Het is wel heel jammer dat ik te weinig tijd heb om die opdrachten ook echt te doen. Maar dat is ook een troost: zonder internet is je leven niet opeens leeg.

Het accepteren van een internetloos leven

Het begint een gewoonte te worden. Geen internet. De acceptatie dat ik dingen die ik wil weten niet kan opzoeken. Ik hoef niet alles te weten. Wat maakt het uit als ik iets niet weet? Ben ik dan dom? Doet mij dat pijn? Gaat er iemand dood aan? Nee. Althans, in levensbedreigende situaties zou ik alle uitdagingen overboord gooien en gewoon gebruik maken van het internet als dat iemands leven redt. Gelukkig doet mijn EHBO-app het ook zonder internet en 112 bellen is zo gebeurd. Maar in principe: nee, het maakt niks uit.

Ook zonder internet blijf je op de hoogte

De afgelopen week waren er een paar belangrijke gebeurtenissen in het nieuws. Mijn broertje heeft ooit een onderzoek gelezen waaruit blijkt dat je via-via altijd op de hoogte blijft van het nieuws, ook als je het zelf niet volgt. Dat onderzoek kan ik nu niet opzoeken, maar de afgelopen week merkte ik wel dat er waarheid in zit. Binnen een half uur nadat het bekend werd, hoorde ik via collega’s over de aanslag in België en een paar dagen later over het overlijden van Johan Cruijff.

Gevoelige onderwerpen, maar ik weet ook in deze gevallen niet waarom het erg zou zijn als ik het nieuws niet direct te horen kreeg. Dat baart mij zorgen: we willen altijd direct alles weten. Wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe? Het internet geeft ons de mogelijkheid om direct in contact te staan met mensen die een antwoord kunnen geven op de vragen. Hoe broos ook, schijnbaar hechten we veel waarde aan ‘iets’ van een update.

Ik lees na de gebeurtenissen pas de volgende avond in mijn krant wat er gebeurd is en wat we weten. Dat geeft mij zoveel meer rust dan de paniek die ik opmerkte bij eerdere aanslagen en de online activiteit die vervolgens plaatsvindt. Word je er werkelijk beter van als je alle details van deze gebeurtenissen kent? En ook niet heel onlogisch: geef je niet juist toe aan het doel van terroristen als je zo in paniek raakt? Moeilijke vragen om over te discussiëren, omdat je niet de indruk wil wekken dat het je niet raakt of dat het je niet uitmaakt waar terroristen mee bezig zijn. Maar ik maak mij wel een beetje zorgen over deze drang naar nieuws.

1 april is in zicht

Veel tijd om over dit soort dingen na te denken, heb ik nog steeds niet. Waarmee ik bezig ben? Geen idee. Ik geniet van boeken, kranten, films, puzzels, leuke mensen en van de rust in mijn hoofd.
Het is wel zo dat ik niet goed weet wat ik op 1 april ga doen of tegenkom. Ja, ik wil het internet op mijn telefoon aanzetten omdat ik stiekem nieuwsgierig ben wat er op WhatsApp langsgekomen is. En voor mijn uitdaging van april wil ik wat dingetjes graag opzoeken. Ook wil ik kijken waar de cursus zelfverdediging die ik ga volgen plaatsvindt. Als ik een film gekeken heb, doe ik niets liever dan naar IMDB surfen om trivia te lezen over die film. Of wil ik iemand een foto doorsturen van de knopjes van mijn appelboompje die uitkomen of de ontkiemde zaadjes in het moestuintje van Appie. Maar moet ik dat straks wel gaan doen?
De tijd zal het leren. Voor nu ben ik echter gewoon offline. Happy Easter!
Scroll naar boven