Het verhaal van een ijdele trut

Eigenlijk ben ik gewoon een ijdele trut. Jaren van ontkenning: uiterlijk is niet belangrijk. Dat is op zich ook nog zo, maar eigenlijk ook niet. Een jaar geleden (wat zeg ik? 3 maanden geleden ook niet) had ik een blog als deze nooit geschreven. Maar ik schrijf het toch. Ik vind uiterlijk belangrijk. The downfall of Marlies moet ik het maar noemen.

Een rode broek in maat 44

Het moet ergens in het begin van 2014 geweest zijn. Ik ben eigenlijk al heel lang gelukkig. Natuurlijk gaat zoiets met pieken en dalen, maar zonder pieken geen dalen en zonder dalen geen pieken. Zonder tegenvallers geen terugkomen, zonder traan geen lach. Kortom: genoeg reden om gelukkig te zijn!

Ergens knaagde er altijd wel iets: meiden van mijn leeftijd met platte buiken, meiden die alles aan konden trekken wat ze wilden en er altijd stoer, leuk of sexy uit zagen. Ja, dat wilde ik ook wel, maar ik accepteerde dat het nu eenmaal niet zo was. Bovendien had ik genoeg om trots op en blij mee te zijn: een toffe baan, een fijn huis, lieve familie, geweldige vriendinnen en ik was gezond.

Maar terug naar dat begin van 2014. Ik kocht een broek in mijn favoriete winkel (en ja, dan mag je nu best weten dat het C&A is. Waarom? Niet te duur, daarvoor de kwaliteit die ik prima vind en ik was net student-af en best zuinig. Dit alles is nog steeds het geval, behalve dat net student-af). Een hele mooie rode broek was het, dus ik wilde ‘m erg graag hebben. Meestal paste ik prima in een maat 42, maar nu was maat 44 nodig. Dat had ik nog nooit in mijn leven gehad. Wilde ik zoiets wel?

Een high waist spijkerbroek in maat 36

Het was deze week woensdag 2 november 2016. Ik kocht een broek in mijn favoriete winkel (nog steeds C&A dus en nog steeds ook omdat het niet duur is, aangezien elke paar maanden mijn kledingmaat spontaan anders is en ik weer kleding niet fatsoenlijk meer aan kan trekken omdat het te groot is). Ik had het mooiste korte truitje ooit in handen, maar dat kon natuurlijk niet zomaar op een spijkerbroek gedragen worden. Ik ben 29 jaar, geen tienermeid die met een blote buik naar school kan (al is dat ook een discussie waard voor sommigen). Ik heb een baan en wil er toch enigszins representatief uitzien. En daar lag ie hoor: de high waist spijkerbroek. Meestal ben ik genoodzaakt meerdere maten mee het pashokje in te nemen; ik weet nooit wat mijn maat op die dag is. Nu moest ik er weer uit: ik wilde die broek hebben en maat 38 was te groot. Maat 36? Pas toen ik de broek de volgende dag aan had, realiseerde ik mij dat ik freaking maat 36 gekocht had. ZESENDERTIG. Dat is iets anders dan 44 zullen we maar zeggen.

Het geluk dat het leven heet

Van maat 44 naar 36, hoe doe je dat? Kort door de bocht: iets met voeding en beweging. Zo simpel als ze het verkopen, zo simpel is het ook. Begin 2014 zocht ik een sportschool waar ze stepsles gaven. Dat was mijn favoriete sportles in mijn eerste studententijd (ja, ik was 2 keer student. Best leuk). Ik vond een vrouwensportschool tussen kantoor en huis in: perfect! Zo kon ik er niet onderuit. Sportspullen mee naar kantoor en na werktijd, huppakee, naar de sportschool. Ik had ambities: zeker 3 keer per week sporten. Dat een VIP-abonnement dan het handigst was: helemaal prima! Ik verdiende inmiddels mijn eerste centen, dus dat kon er wel vanaf.

Wat ik toen niet wist, is dat ik bij stom toeval tegen de dame aanliep die mij aan het werk wist te zetten. Romana maakte mijn krachtschema’s die elke 6 weken wisselden. Romana deed mijn weging en maakte op basis daarvan een overzichtje van hoe mijn voeding in elkaar moest steken. De trainingen waren gaaf om te doen en ik stond opeens om de dag in de sportschool. Calorieën tellen bleek ik best leuk te vinden. En nee, ik kwam niet vaak aan de gevraagde hoeveelheid eiwitten, maar ik at gezonder dan ik in lange tijd gedaan had. Zonder ook maar op enig moment in te leveren. If it fits your macros (IIFYM) noemen ze dat. Je kon mij alles wijsmaken. Ik voelde en zag alleen maar dat ik fitter en slanker werd. Het is nooit mijn doel geweest, maar het gebeurde toch. Binnen 6 maanden was ik 10 kilo kwijt. Doei vet!

Links: Marlies in oktober 2013. Rechts: Marlies in augustus 2014

De beste versie van jezelf

Voor ik er erg in had, was het mei 2016. Ik ben verhuisd en sport nog steeds. Op mijn voeding letten doe ik wel, maar ik tel geen calorie meer en maak gewoon keuzes op gevoel en dat soort gedoe. Ik zit goed in mijn vel want de conditie blijft behouden en het gewicht is stabiel. Maar oef, hoe gaaf zou het zijn om dat stapje extra te zetten? Om wel dat streefgewicht dat ik ooit met Romana besprak te halen? Om strakker in mijn vel te zitten? Ik zeg wel eens: ik kan maar 1 leven leiden en dat is die van mijzelf. Dus dan doe ik dat.

Starten met Personal Body Plan

Het kost wat centen, dat geef ik eerlijk toe, maar ik ken een aantal dames die gigantisch mooie resultaten bereikt hebben met Personal Body Plan (PBP). 6 maanden lang elke 5 weken een ander krachtschema, gedragslessen en een eigen coach die je elke dag steunt met advies, motivatie en raad. PBP gelooft in het worden van de beste versie van jezelf. Nu geloof ik dat je elke dag de beste versie bent van jezelf, puur omdat je nooit zou zijn waar je nu was als je al die andere dagen, momenten, pieken en dalen niet gehad had. Beter dan je nu bent kun je op dit moment niet worden. Morgen ben je alweer beter dan vandaag, want je bent iets wijzer, ouder, slimmer, dommer, leuker, wat dan ook. Je bent altijd in beweging en groeit altijd verder.

Personal Body Plan dus. Op 4 juli van dit jaar startte mijn PBP. Het doel? Strakker worden. Wat centimeters van de taille en heupen af, dat zou wel doeltreffend voelen. Samen met coach Eva ging ik aan de slag. Het programma van vetverbranding betekent dat ik naast krachttraining met cardio bezig ging. Door daarnaast een (verantwoord) calorietekort te creëren, val ik zowaar weer makkelijk af. Het duurt slechts 4 maanden om weer 7 kilo vaarwel te zeggen.

Augustus 2016. Hier stond de teller op 17 kilo kwijt: net zoveel kilo’s als ik aan suiker vast hou

Een nog betere versie van mijzelf

Ik vond mezelf al goed. Ik heb best wat bereikt in het leven, waarin er nu niet per se iets anders is van wat ik in 2014 noemde (baan, huis, familie, vriendinnen), maar de inhoud ervan wel deels gewijzigd is. Daar groei ik weer verder hee! Maar wat er nu zo ontzettend bij is gekomen: ik hóu zoveel van deze Marlies. Soms ben ik grappig, meestal ben ik enthousiast en opgewekt, ik zit gigantisch goed in mijn vel, heb geen flauw idee waar het leven mij gaat brengen (maar dat merk ik vanzelf), ik groei als professional, als mens en als gek wijf dat rare dingen kan doen.

Inmiddels ben ik met PBP overgestapt op spieropbouw. Ja, ik heb nog een beetje vet her en der, maar dat vind ik wel knus. Je kan ook overdrijven en met 3 kilo van een ongezond BMI vandaan vind ik het ook wel goed. Met mijn coach werk ik naar een calorie-overschot en het kweken van meer spiermassa. Dat vind ik wel spannend, aangezien ik geen idee heb hoe een meer gespierde Marlies eruit ziet. Net zoals ik geen idee had dat Marlies met maatje 36 er zo uit zou zien als op die foto hierboven. Of hieronder.

De conclusie van een ijdele trut

Natuurlijk kom ik nog terug op die ijdelheid. In september ging ik mijn kledingkast ruimen. Ik geloof dat ik een kwart van mijn kleding overgehouden heb. Je voelt ‘m aankomen: als je 20 kilo minder weegt, kan er wel wat die kledingkast uit. Zo geschiedde. Ik heb daardoor elke dag wel een situatie waarin ik tegen een heel beperkte kledingkeuze aanloop. En daar kwam die ijdele trut naar boven: KLEREN! Ik geniet inmiddels zoveel meer van winkelen. Van wat ik aan kan. Van wat mij leuk staat en vooral waar ik mij verdomde goed in voel. Dat jurkje? Het is het mooiste jurkje dat ik ooit heb gehad en het staat symbool voor zoveel. Voor mijn reis, voor mijn leven, voor dat best wel strakke lijf waar schijnbaar iets van een zandloperfiguur in verstopt zat.

Ja, ik ben een ijdele trut. Ik wil er elke dag leuk uit zien, ik voel graag aan mijn aangespannen spieren en laat (vrouwen) te pas en te onpas progressiefoto’s van PBP zien (iets met alleen ondergoed). Echte schoonheid zit van binnen, toch? En ik denk dat ik het snap: als je van binnen mooi en gelukkig bent, zie je dat aan de buitenkant ook. Ongeacht of je onder de noemer ‘mooi’ op uiterlijk gebied valt. Nu gaat het misschien wat ver om van mijzelf te zeggen dat ik mooi en gelukkig ben, maar wie the fuck ben jij dan precies om te vinden dat het niet zo is? Ik kan alleen mijn leven leiden. Dus dat doe ik. En vandaag doe ik dat in maatje 36. Vind ik leuk. En nee, ik verhonger niet en ja, ik eet ook wel eens een stuk taart, pizza of deze overheerlijke high tea bij Yoghurt Barn. Ik ben gelukkig!