Deze blog wil ik niet schrijven. Ik had graag nooit geweten hoe het voelt om te rouwen om het overlijden van een huisdier. Maar hier ben ik dan. Mijn liefste kat is ingeslapen en gecremeerd. Alles wat zij was, zal nooit meer zo zijn. Er is geen kat zoals zij. Met haar manier van bewegen, haar gewoontes, haar interactie met mij. Rouwen om een huisdier is een ding, schijnbaar.
Adopteren van een voormalig zwerfkatje
In eerdere blogs heb ik al eens kort genoemd dat ik kat Missy in huis had. Het was al heel lang een wens: een kat adopteren en een veilig thuis bieden. Het enige dat ik daarvoor nodig achtte, was een woning met genoeg ruimte voor een huisdier. In het najaar van 2018 verhuisde ik naar mijn huidige appartement. Half december ging ik op zoek en op 20 januari 2019 kwam ze thuis: mijn liefst Missy.
Missy was afkomstig van de straten in Roemenië. Haar kopje stond scheef, oorzaak onbekend, en ze kon van de gekste dingen schrikken en daardoor gauw een verstopplekje zoeken. Het maakte mij niets uit: ze verdiende een veilig thuis en haar tempo was bepalend. Gelukkig was ze altijd te verleiden en verwennen met eten. Dat eten ging soms iets te hard, waardoor er niet standaard een bakje met brokjes in huis stond, maar ze kon goed mee in het eetritme. Langzamerhand wilde ze ook steeds meer. Spelen, slapen en na een jaar kwam ze zelfs op mijn schoot zitten. De opvang waar ze vandaan kwam, zei dat ze geen schootkat zou zijn. Ze deed het niet vaak, maar ik was zó trots dat Missy mij zodanig vertrouwde dat ze heel soms op schoot kwam zitten.
Met je huisdier naar de dierenarts
Een gezond huisdier is wel zo fijn. Missy en ik gingen netjes naar de dierenarts. Gebitsproblemen leek ze snel al wel te hebben, maar een goede schoonmaakbeurt verder kon ze weer een tijdje vooruit. Fast forward naar november en december 2020. Een zwelling in haar wang. Biopt, röntgenfoto’s, kiesje eruit: alle zorg die er nodig werd geacht, mocht ze zeker krijgen. Het biopt wees niks gevaarlijks uit, maar de zwelling verdween niet.
Eind mei leverde die zwelling wat bloeddruppels op. Weer richting de dierenarts, die ons doorverwees naar het dierenziekenhuis. De dierenarts aldaar wilde toch weer een nieuw biopt afnemen. Eerlijk gezegd had ik geen seconde het gevoel dat dit iets slechts op zou leveren. Een week later belde ze echter met het nieuws dat Missy een agressieve vorm van kanker had en dat er nog 1 tot 3 maanden voor haar op de kalender zouden staan. Misschien dat ze haar 6e verjaardag in augustus nog zou halen, maar veel meer zou er niet zijn. Een behandeling was niet mogelijk. Missy zoveel mogelijk verwennen tot het moment daar was, was eigenlijk het enige dat er nog kon. Inclusief eten wat ze wilde, met lekker veel meloen als snack.
Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo hard gehuild heb. Hoe kan het leven van die liefste kat, aan wie ik dit nieuws niet kan meegeven, zo snel tot een einde komen? We hadden nog zeker 10 jaar te gaan samen…
Hoe maak je een definitieve keuze namens jouw huisdier?
Weer een week later gingen we voor controle langs de eigen dierenarts. Toen zag het er eigenlijk al niet goed uit. Het ging nog wel, maar meer dan een maand waarschijnlijk niet.
Maar ja, hoe maak je voor een kat een keuze? Heeft ze onafgemaakte zaken? Wil ze nog iets doen of kwijt voor ze haar leven achterlaat? Het was in elk geval duidelijk dat er een moment zou komen waarop ze moeite kreeg met eten. Missy kennende was dat ook wel echt hét signaal. Mijn kat en niet eten? No way.
Dat signaal kwam veel te snel. Al anderhalve week na dat dierenartsbezoek belde ik met de dierenarts om even te overleggen. Missy liet bijna al het voer staan. Brokjes en snoepjes gingen er nog wel in. Voor iemand die zo wild werd van alles in een sausje, at ze erg weinig natvoer. De gewoonlijke keuzes wilde ze niet, maar de nieuwe opties die ik in huis haalde ook niet.
Het stomme was echter ook dat ik soms nog iets van de oude Missy zag: als een gek door het huis rennen, speels zijn en dan toch even wél een hele maaltijd oppeuzelen. Die ‘goede momenten’ zag ik onbewust als een signaal dat Missy weer op zou knappen en zichzelf zou zijn. Het gesprek met de dierenarts liet mij iets beseffen dat ik niet wilde weten: Missy zou niet meer beter worden…
Afscheid nemen van je huisdier
Achteraf zie ik het op de vele foto’s die ik van haar heb. Ze was op en het had niet veel langer moeten duren. De dierenarts wilde gelukkig bij ons thuis langs komen om Missy in te slapen.
De laatste nachten heeft Missy bij mij geslapen. We hebben nog even gespeeld en op de ochtend voor haar overlijden had ze voor het eerst in een week tijd nog even uitgebreid gegeten. Alsof ze wist dat een vol buikje wel fijn is voor de reis naar wat er ook komt na de dood. We zaten nog even samen op een lievelingsplekje tot de deurbel ging en de dierenarts op de stoep stond.
En dan opeens is het allemaal achter de rug. Dag liefste Missy.
Laat het rouwen beginnen…
Het huis is leeg. Een kat is maar klein, maar de energie is groot. Ik deel overgebleven kattenvoer uit aan vrienden met katten en maak het huis helemaal schoon. Geen kat die over een net gedweilde vloer heen loopt. Alle kattenspeeltjes zitten in 1 bak en de krabpalen gaan stof vangen tot ik weet wat ik ermee ga doen.
Ik hoef dat allemaal nog helemaal niet te doen of te weten, maar ik weet niet wat ik anders moet doen. Soms ben ik een zombie en soms gaat het goed. Net als Missy hou ik ook veel van eten, maar het interesseert me niet zo. Ik laat maar eten bezorgen om de drempel tot eten te verlagen, ook al zit de koelkast vol. De lieve mensen om me heen vangen mij zo goed op. Familie, vriendinnen, buren, collega’s: iedereen wil weten hoe het gaat en of ze iets voor me kunnen doen. Ik slaap elke nacht net iets langer, maar weet ’s ochtends niet meer hoe ik het bed uit kan komen zonder dat er een kat naast het bed staat te eisen dat ze eten krijgt.
Het maakt indruk. Het idee alleen al dat een huisdier je in zo’n staat kan krijgen. Daar had ik vooraf geen weet van. Gelukkig is er Google en blijkt dat rouwen na het overlijden van een kat helemaal zo gek niet is. Het is toch je maatje geweest, altijd in de buurt en onderdeel van je leven. Dat is ook direct waarom ik deze blog schrijf. Voor als iemand hier iets over zoekt. Want het troost: weten dat er anderen zijn die zoiets meegemaakt hebben. Natuurlijk is de kans groot dat je jouw huisdier overleeft (behalve misschien bij een schildpad, zei mijn papa wijs). Dat doet echter niets af aan het verdriet.
Zo dankbaar voor wat Missy mij bracht
De tussenkop vat het wel samen. Ik heb mijn grenzen verlegd en nieuwe dingen geleerd. Ik heb een langgekoesterde wens uit laten komen en mocht zorgen voor de allerliefste kat van de hele wereld. Het was haar niet gegeven om lang te leven, maar heeft in die tijd zoveel mensen geraakt. Ik ben vooral dankbaar voor de tijd die we samen hebben mogen doorbrengen.
Dankbaar voor alle keren dat ik net een nieuwe kop thee wilde zetten, maar dat Missy precies die seconde ervoor bij mij kwam zitten en ik dan ook maar bleef zitten. Dat ze weer tegen edelstenen zat te tikken of als een bezetene door het huis rende. Voor alle keren dat ze eraan kwam rennen als ik in de keuken stond. Dat ze achter de voordeur stond als ik thuis kwam. Voor alle keren dat ze ’s nachts bij mij lag en ik geen kant op kon draaien en slecht sliep. Ik ben zo dankbaar voor hoe thuis ze zich hier is gaan voelen. Het was misschien nog wel meer haar huis dan de mijne. En dat mocht van mij ook. Ik weet natuurlijk niet wat ze heeft meegemaakt tot ze bij mij kwam wonen, maar aan aandacht, liefde, veiligheid en eten heeft ze niet meer tekort hoeven komen wat mij betreft.
Soms bedenk ik mij wel eens dat de maatregelen rondom covid-19 mijn leven verrijkten en in dit geval wist ik het wel zeker. Ik heb ontzettend veel tijd door mogen brengen met Missy en in de buurt van Missy. Thuis blijven was geen probleem immers: we moesten wel. Het voelt gek dat met meer rust in de covid-tent (althans; tot deze week) Missy besloot dat het leven kon eindigen. Alsof ze mij de ruimte gunt om de deur uit te gaan. Tegelijkertijd beschermde ze mij onbewust. Voor haar ging ik ’s ochtends het bed uit, voor haar ging ik op tijd naar huis vanaf welke sociale gebeurtenis dan ook. Niet dat het sociale evenement niet leuk was, maar Missy was mijn verantwoordelijkheid en haar levensgeluk nam ik heel serieus.
Verder na het overlijden van je huisdier
Ik mag opnieuw uitzoeken hoe ik structuur geef aan mijn leven. Hoe en wat, dat wijst zich vanzelf. Eerst mag ik Missy nog weer ophalen en thuisbrengen. Ze is bij het crematorium en komt weer gewoon thuis. Ook zo’n dingetje: een urn uitzoeken voor het as van je kat. Als je mij 5 jaar geleden had verteld dat ik dat absoluut wilde doen, had ik je vast heel raar aangekeken. Rouwen om een huisdier. Je weet pas wat het is als het je overkomt.