Hallo daar! Even een foto van mezelf bij deze blog met een verschil ten opzichte van eerdere foto’s: ik draag geen bril. Begin november heb ik mijn ogen laten laseren. Aan de ene kant een hele stap, maar aan de andere kant ook het begin van iets dat ik vooraf niet voorzien (haha, pun) had. Van ogen laten laseren naar in jezelf keren. Here we go!
Kort iets over ogen laten laseren
Voor de een is iets lezen over het aanraken van ogen niks bijzonders, anderen griezelen bij de gedachte. Ik weet niet in welke categorie mijn lezers vallen, maar ik hou het beknopt. Ogen laseren gebeurt namelijk al zo’n 30 jaar! In die tijd zijn er verschillende technieken ontwikkeld. Met behulp van vooronderzoek wordt door een optometrist of oogarts gekeken of je in aanmerking komt. Mijn hoornvlies was net dik genoeg om überhaupt in aanmerking te komen en dat betrof dan sowieso de PRK-behandeling (mocht je willen googelen). De details laat ik voor nu even weg, maar van alle mogelijkheden is dit de optie met de langste herstelperiode en meeste pijn. Heb ik dat weer.
Vanaf het moment dat ik mijn omgeving vertelde dat ik mijn ogen ging laten laseren, kwamen er ontzettend veel verhalen van mensen die ze kenden of zelf waren en ook hun ogen hebben laten laseren. Gelukkig allemaal ook positief erover, dus dat was fijn! Google hielp daar namelijk niet zo goed mee met allerlei doemverhalen. Tip: googel geen ervaringen van mensen.
Mijn ervaring met ogen laten laseren
Begin november was het dus zover. Ondanks dat ik soms wat moeilijkere ervaringen las, voelde ik continu vertrouwen in de oogkliniek waar ik mijn ooglaserbehandeling onderging. Dat voel ik overigens nog steeds. Het was (helaas) een zonnige dag toen ik mij mocht melden bij de kliniek. Ik kreeg uitleg over alle medicatie die je meekrijgt (oogdruppels, oogdruppels, pillen voor het geval je veel pijn hebt en nog meer oogdruppels) en mocht zo’n operatiepakkie aan, hoesjes om mijn schoenen en een operatiemuts op. Ik deed heel ceremonieel voor de laatste keer mijn bril af en toen mocht ik de volgende ruimte in.
In de ruimte waar het laseren plaatsvindt, ga je lekker liggen. Je krijgt verdovende oogdruppels waardoor je niks voelt van wat er gebeurt met je ogen, al zie je wel de handbewegingen van de oogarts (vet raar). Bij elk oog is het vooral belangrijk om goed naar het lampje te blijven kijken en tada: na 35 minuten sta je weer buiten. Met zonnebril op, want uitdaging 1: je kan niet echt licht verdragen.
De pijn vergeet je gelukkig snel
Onderweg naar huis (ik werd gereden, want autorijden moet je niet gaan doen) begonnen mijn ogen al ontzettend te tranen. De optometrist had me al gewaarschuwd dat het zou gaan voelen alsof er zand in mijn ogen zat en die voorspelling kwam die dag nog uit. Het gekke is trouwens wel dat ik mij die pijn inmiddels niet meer zo goed kan herinneren. Ik weet dat het zo was en dat het echt pijn deed, maar het gevoel is weg. Misschien is dat beter zo. De steekjes die ik een dag later in mijn ogen voelde, herinner ik mij wel, net als het opgezwollen gevoel van mijn oogleden op dag 3. Ik heb die 3 dagen in een donkere kamer geleefd. Op dag 4 kon ik eindelijk weer wat licht verdragen, ha!
Vanaf die dag ging het ook snel wat beter met licht verdragen. Het zicht schommelde. Soms zag ik meer dan op andere momenten. Na een week mocht ik op controle en werd de beschermende bandagelens verwijderd. Die dag mocht ik ook overstappen op een ander oogdruppel (1 soort, maar toen nog wel 4 keer per dag druppelen en dat bouw ik af over 8 weken).
Het gaat zo snel als het gaat
De afgelopen anderhalf jaar heb je me niet snel horen klagen over het vele thuiswerken wat ik doe. Ik vind het wel prima, lekker op mijn eigen werkkamer en in mijn fijne huis werken. Zolang ik bewust pauzes neem en lekker aan de wandel ben, is dat helemaal prima. Voor het ogen laten laseren had ik een week verlof opgenomen. Na een week kun je doorgaans weer aan het werk. Dat was alleen niet helemaal inbegrepen met ontzettend veel schermwerk. Het vergt veel van mijn ogen, plus dat er veel leeswerk te doen is en lezen is iets wat niet direct lekker gaat. Dat is nu nog even mijn realiteit: ik werk geen volledige dagen zodat ik genoeg rust kan nemen en mijn ogen de tijd hebben om te herstellen. 1000 punten voor mijn werkgever ook in deze, want daar krijg ik alle ruimte voor.
Maar ja… als je mij een beetje kent, weet je dat ik graag dingen doe. Bezig ben met toffe dingen. Voor Inspiratie van Marlies heb ik gave plannen, voor mijn baan idem dito, plus dat ik privé ook nog wel wat vrijheid wil genieten. En dat kan nu gewoon niet zoals ik wil.
In mezelf keren
De ene professional zei: “Als je niet naar buiten kan kijken, is dat misschien een teken om naar binnen te kijken.” Mijn coach zei tegen al mijn plannen: “Het komt nog wel.” Ik vind het fijn om waarde toe te kunnen voegen aan de wereld. Mijn waarde, op mijn manier. En voor mijn gevoel word ik daar enorm in belemmerd. Tenminste… zo dacht ik er tot 2 weken geleden over. En misschien dat die belemmerende gedachte er ook mede voor zorgt dat dit herstelproces wat langer duurt. Kan ik vrede hebben met minder doen? Ik mag al mijn plannen en ideeën loslaten en maar gewoon bestaan. That does not sound like me but okay.
Er is een proces begonnen vanaf het moment dat ik besloot dat ik mijn ogen wilde laten laseren. Ik heb enorm veel om hulp moeten vragen (niet mijn sterkste punt). Ik ben een aantal dagen nagenoeg afhankelijk geweest van mijn moeders zorg. En ik heb hulp nodig bij het stellen van grenzen die ik nog niet kende. Om vervolgens die grenzen te leren bewaken. Ik heb de kliniek al een paar keer gevraagd met tig vragen om het zeker te weten.
En ik mag ook leren meer in contact te staan met mijn hart. Niet mijn hoofd de boventoon laten voeren (“Marlies, doe iets!”) maar mijn hart voor laten gaan (“Marlies, niets hoeft”). De headline van mijn leven is op dit moment letterlijk: “Het komt nog wel.” Dus nee, ik heb nog niet al die blogs geschreven die ik wil schrijven of toffe video’s opgenomen of dat ene boek gelezen of wat dan ook. Er is opeens een lege zondag in mijn ‘ik plaats elke zondag een nieuwe blog’-ritme. Het komt nog wel.